گاهی قبول کردن اشتباهات بزرگ ارزش انسان را زیاد می کند و گاهی عدم قبول و پذیرش اشتباهاتی که خیلی بزرگ نیستند ، مایه از بین رفتن اعتبار آدم می شود

ریشه این قضیه همان حق پذیری و تسلیم حق بودن است که در خیلی از ما نیست !

مسلمان از ریشه "سلم" است و معنای آن را تسلیم حق بودن بیان کرده اند و برای همین است که امیرالمومنین می فرمایند "الاسلام هو التسلیم"

کسی که اشتباهاتش را قبول می کند (هرچند ممکن است ، زبانی نگوید قبول کردم ولی بعدا اشتباهش را اصلاح کند) این روحیه "مسلمانی" دارد  ، هرچند در ظاهر مسلمان نباشد

این همان روحیه ای است که موجب حرکت رو به رشد انسان ها می شود و عدم آن انسان را هرچند الان خوب باشد و در مسیر حق ، به اضمحلال می کشاند...

این همان است که بقول استاد مرحوم علی صفایی(ع.ص) : سلمان ها در حالی که کافر بودند، حرکتشان آنها را به " رسول " منتهی کرد و زبیرها در حالی که با رسول بودند، رکودشان آنها را به " کفر " پیوند زد.

"حق طلبی" و "حق پذیری" عاملی است که ممکن است انسان به ظاهر کافری را نهایتاً سعادتمند کند و برخی از ما مسلمانان شناسنامه ای را به دوزخ بکشاند !

این حرف شاید برای خیلی سنگین باشد ....پیشنهاد می کنم در این باب فصل آخر کتاب عدل الهی شهید مطهری در مورد کافر نیکوکار را مطالعه بفرمایید

گاهی خود و نظراتمان را کاملاً بر حق می دانیم و وقتی حرفی مخالف می شنویم ، سریع ناراحت می شویم و شروع به موضع گیری و حتی توهین به طرف مقابل می کنیم ،اگر حرفمان منطق دارد که داد زدن و ناراحتی لازم نیست ! و اگر داد می زنیم و هوچی گری می کنیم ، منطق و فکری پشت حرف و اعتقادمان نداریم .حال سوال این است که چرا بر حرفی که هنوز منطقاً و عقلاً برای خودمان حل نشده ، اینگونه پا فشاری می کنیم ؟!
به نظر می رسد ، مشکل ما دوچیز است "عدم قدرت تفکر و تعقل کافی" و تسلیم حق نبودن و عدم "حُریّت "

گاهی کثرت گناه ها ، کثرت کثیفی ها ما را از انجام خوبی ها باز می دارد این آیه انرژی بخش و تغییر دهندة حال خواهد بود :

قُل لَّا یَسْتَوِی الْخَبِیثُ وَالطَّیِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَکَ کَثْرَةُ الْخَبِیثِ  فَاتَّقُوا اللَّهَ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ -100-مائده

بگو: «(هیچ‌گاه) ناپاک و پاک مساوی نیستند؛ هر چند فزونی ناپاکها، تو را به شگفتی اندازد! از (مخالفت) خدا بپرهیزید ای صاحبان خرد، شاید رستگار شوید!

و گاهی آزار و اذیّت دشمنان و گمراهان ما را خسته می کند و نمی دانیم با اینهمه اذیّت با این همه مسیرهای منتهی به ضلالت با این شرایطی که از همه جا به ما می تازند چه کنیم که خدا اینگونه راهنماییمان می کند :

یَا أَیُّهَا الَّذِینَآمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ  لَا یَضُرُّکُم مَّن ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ  إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ 105-مائده

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! مراقب خود باشید!(بر شما باد خودتان ) اگر شما هدایت یافته‌اید، گمراهی ‏کسانی که گمراه شده‌اند، به شما زیانی نمی‌رساند. بازگشت همه شما به سوی خداست؛ و شما را ‏از آنچه عمل می‌کردید، آگاه می‌سازد. ‏

قال رسول الله صلی الله علیه وآله :

اِذَا التَبَسَت عَلَیکُمُ الفِتَنُ، کَقِطَعِ الَّیلِ المُظلِمِ فَعَلَیکُم بِالقُرآنِ .

     هنگامی که فتنه ها، هم چون پاره های شب تاریک، شما را در خود پیچید، برشماست که به قرآن تمسک جویید.

اصول کافی ج2ص459

قال الرّضا علیه السلام :

لا تَطلُبُوا الهُدی فی غَیرِالقُرآنِ فَتَضِلّوا.

هدایت را جز از قرآن مجویید که گمراه خواهید شد .

  امالی صدوق /438

     در این بهار قرآن ، یعنی ماه مبارک رمضان همیشه یکی از دغدغه های من این بوده است که آیا با وجود همچنین احادیث و سفارشاتی ، ما به اصطلاح مسلمانانی که شاید بیش از 90 درصدمان تا کنون یک بار قرآن را ، کلام خدا را ، هدایت کننده ای که رسول اکرم آنرا به همراه اهل بیتش ، یادگار خود قرار داده است ، را با ترجمه و توجه در عمرمان نخوانده ایم و نخواهیم خواند ! عذری در محضر پروردگار خواهیم داشت ؟!

اندکی بیاندیشیم

فرصت هایمان در حال گذر است وفراموشمان نشودکه "من نعمره ننکسه فی الخلق"